آيه «شهد اللَّه» نازل شد تمام آن بت‌ها به زمين افتادند.

(إِنَّ الدِّينَ) همانا دين صحيح و اطاعت‌(عِنْدَ اللَّهِ) نزد خدا(الْإِسْلامُ) همان اسلام است.

و بعضى گفته‌اند مراد از اسلام، تسليم بودن در برابر خدا و اولياء خدا است كه خدا و پيغمبرانش را قبول داشته باشد.

امير المؤمنين در يكى از خطبه‌هايش مى‌فرمايد: تعريف كنم براى شما اسلام را آن چنان تعريفى كه قبل از من كسى نكرده باشد. بدانيد اسلام تصديق است و تصديق يقين است و يقين همان اقرار و اقرار، ادا كردن است و ادا كردن عمل نمودن مى‌باشد، اين روايت را على بن ابراهيم در تفسير خود نيز نقل كرده و سپس مى‌گويد: حضرت فرمود: مؤمن، دين خود را از خدا فرا گرفته نه از خود، و ايمان مؤمن بعمل او شناخته مى‌شود و كفر كافر از انكار او معلوم مى‌گردد. اى مردم مواظب دين باشيد گناه در اين دين (اسلام) بهتر است از نيكى كه با داشتن ساير اديان بجا آورده شود بديهاى مؤمن آمرزيده مى‌شود ولى نيكيهاى او در ساير اديان قبول نخواهد شد.

(وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ) اختلاف نكردند كسانى كه داراى كتابند.

در اين كه مراد از اهل كتاب چه افرادى است اقوالى گفته شده از آن جمله:

1- يهود و نصارى در صدق نبوت پيغمبر اسلام 6 اختلاف ندارند زيرا آنها در كتابهاى خود (تورات و انجيل) صفات و خصوصيات و زمان بعثت آن حضرت را خوانده و كاملا از آن اطلاع داشتند.

(إِلَّا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ) و انكار و اختلاف آنان بجهت حسد بود و در واقع معناى آيه چنين است:

«و ما اختلف الذين أوتوا الكتاب بغيا بينهم الا من بعد ما جاءهم العلم» دانستن و علم به نبوت رسول اكرم ممكن است به يكى از اين دو معنا باشد:

1- ظهور علامات و دلايل نبوت حضرت محمد 6 كه در اين صورت تمام يهود و نصارى را شامل مى‌شود چه آنهايى كه از علامات و دلايل به نبوت آن حضرت علم پيدا كردند