بيان آيه 16- 17

لغت:

مغفره- پوشانيدن گناه است بواسطه برطرف شدن عذاب آن.

ذنب و جرم- داراى يك معنا هستند فقط فرقى كه دارند اين است كه اصل ذنب بمعنى دنباله است چون اعمال زشت انسان دنبال اوست.

جرم- اصلش قطع است كه بنده بواسطه آن از خدا دور مى‌شود.

و فرق بين قول و كلام اين است كه قول هميشه حكايت چيزى است ولى كلام چنين نيست.

قانت- اطاعت كننده.

الاسحار- جمع سحر است و نام وقتى است كه پيش از طلوع صبح مى‌باشد و اصل سحر از خفاء است چون شخص در اين موقع از نظرها پنهان است و سحر را نيز بهمين مناسبت سحر مى‌گويند كه اسباب آن مخفى است.

تفسير:

در اين آيه صفات پرهيزكاران را كه در آيه پيش به آن اشاره كرد بيان مى‌كند.

(الَّذِينَ يَقُولُونَ) پرهيزكاران كسانى هستند كه مى‌گويند(رَبَّنا إِنَّنا آمَنَّا) خدايا ما به تو و رسولت ايمان آورده‌ايم.

(فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا) بپوشان و ببخش گناه ما را.

(وَ قِنا) و نگاهدار ما را.

(عَذابَ النَّارِ) از عذاب آتش، سپس اوصاف ديگرى براى پرهيزكاران ذكر نموده و آنان را مورد مدح و ثنا قرار ميدهد.

(الصَّابِرِينَ) در بجا آوردن آنچه خداوند به آنان امر كرده و ترك آنچه‌