و مراد از(كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا) اين است كه ميگويند: محكمات و متشابهات همه از نزد پروردگار ما است.

(وَ ما يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُوا الْأَلْبابِ) و بجز خردمندان كسى در آيات خدا فكر نكرده و متشابهات را بمحكمات برنمى‌گرداند.

سؤال:

چرا خداوند در قرآن متشابهاتى نازل كرده و براى چه همه آن را از محكمات قرار نداده است؟

پاسخ:

اگر تمام آيات محكمات بودند مردم بصرف شنيدن، اكتفاء كرده و در آنها دقت نمى‌كردند و برترى دانشمندان از ديگران روشن نمى‌شد.

قاضى ماوردى ميگويد: خداوند به آيه‌(الر كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ)[1] (كتابى كه تمام آيات آن محكم هستند) يادآورى مى‌كند كه تمام قرآن محكمات مى‌باشد و به آيه‌(اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتاباً مُتَشابِهاً)[2] (خداوند بهترين حديث را نازل كرده قرآنى كه متشابه است» بيان مى‌كند كه تمام قرآن متشابهات مى‌باشد. بنا بر اين محكم بودن، بمعناى يقينى بودن است يعنى خداوند در اثر يقينى بودن و محكم بودن معانى قرآن آن را از اعتراض و ايراد اشكال كنندگان جلوگيرى كرده است از اين نظر تمام قرآن، محكمات است و متشابه بودن آن به اين معنا است كه از نظر خوبى و درستى و دور بودن از ايراد و تناقض برخى از آن با برخى ديگر شباهت داشته و با هم متشابه مى‌باشند.

[1]- آيه 1 از سوره هود

[2]- آيه 23 از سوره زمر