بيان آيه 1 تا 5

شأن نزول:

كلبى، محمد بن اسحاق، ربيع بن انس ميگويند: هشتاد و چند آيه از اول اين سوره درباره طايفه‌اى از نصاراى نجران نازل شده است.

آنان شصت نفر سوار بودند كه نزد رسول اكرم اسلام 6 آمدند چهارده مرد از بزرگانشان بودند كه در ميان اين چهارده نفر سه نفر سرآمد آنها بودند كه كارشان به دست آنها بود. يكى «عاقب» كه سرپرست جمعيت و طرف مشورت آنها بود كه نظرياتشان هميشه با موافقت او انجام ميگرفت نام وى «عبد المسيح» بود.

و ديگرى «سيد» كه عهده‌دار كارها و اختياردار تعيين منازل و مسافرت آنها بود و نامش «ايهم» بود.

و سومى ابو حارثة بن علقمه كه بزرگترين رهبر روحانى و پيشواى مذهبى آنان و زمام‌دار مدارس آنان و در ميانشان بس شريف بود و كتابهاشان را بآنان ياد مى‌داد.

سلاطين روم او را بزرگ و آقاى خود مى‌دانستند و بخاطر دانش و كوشش علمى او معابدى برايش درست كرده بود.

آنان در وقتى كه پيغمبر اكرم 6 نماز عصر را خوانده و در مسجد بود وارد مدينه شدند و داخل مسجد گشتند لباسهاى زيبا و لباده و عباهاى عالى در قيافه مردان بنى حارث در تن داشتند. وقتى بعضى از ياران رسول اكرم آنها را ديدند گفتند: ما در ميان دسته‌هايى كه بديدن پيامبر اسلام مى‌آيند تا كنون مانند اينها نديده‌ايم. وقت نماز آنان نزديك شد آنها ناقوس نواخته و مشغول نمازشان شدند و نماز خود را بطرف شرق مى‌خواندند، بعضى از اصحاب پيغمبر 6 عرض كردند اينها در مسجد شما چنين مى‌كنند آن حضرت فرمود: بحال خودشان بگذاريد تا نمازشان را بخوانند.