بيان آيه 270

شرح لغات:

نذر: التزام بر انجام دادن عمل خير و نيك است بصورت معلق بودن بر شرطى كه اگر حاصل شد او انجام دهد و از نظر فقهى، نذر منعقد نميشود مگر اينكه با اين جمله بگويد: «للَّه على كذا» يعنى براى خداست بر عهده من چنين و منظور از «چنين» آن عمل و فعلى است كه نذر كرده مثل طعام دادن به مسكين و يا به حج رفتن مستحبى يا مانند آن. و به لفظ ديگر منعقد نميشود. و اصل كلمه «نذر» بمعناى خوف و ترس است.

و «انذار» ترساندن و گفتن جاى دشمن است تا از آن دورى شود.

انصار: جمع «نصير» بمعناى كمك دهنده انسان در برابر دشمن.

تفسير:

باز در اين آيات تشويق به انفاق شده است.

(وَ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ) يعنى انفاقاتى را كه خدا بر شما واجب كرده و شما انجام داده و انفاق نموده‌ايد و بعضى گفته‌اند يعنى آنچه در راه خير انفاق كرده‌ايد چه واجب و چه مستحبّ.

(أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ) يا آنچه را كه بر خود واجب نموده‌ايد از راه نذر و بدان وفا كرده و آن را بجا آورده‌ايد مانند نماز و يا روزه يا صدقه و مانند آنها.

(فَإِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُهُ) همانا خدا آن را ميداند يعنى به آنها پاداش ميدهد و دانستن خدا كنايه از جزاء و پاداش دادن او است.

(وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ) و براى ستمگران ياورانى نيست و مقصود از ستمكاران، كسانى‌اند كه صدقات و انفاقات و نذرهاى آنها براى خدا نيست و بصورت صحيح انجام‌