بيان آيه 269

تفسير:

در اين آيات خداوند يك وصف و صفت خود را بيان ميكند:

(يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ) حكمت را بهر كس كه بخواهد ميدهد. در اينكه مقصود از «حكمت» چيست وجوهى گفته‌اند:

1- علم به قرآن و آگاهى از ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه و مقدم و مؤخر و حلال و حرام و مثل‌هاى آن (از ابن عباس و ابن مسعود).

2- رسيدن به واقع و حقيقت در عمل و گفتار (از مجاهد).

3- علم دين (از ابن زيد).

4- نبوت و پيامبرى (از سدى).

5- معرفت به خدا (از عطا).

6- فهم (از ابراهيم).

7- ترس از خداوند (از ربيع).

8- قرآن و فقه (از حضرت امام صادق 7 و از مجاهد نيز نقل شده است).

9- علم و دانشى كه فائده و منفعت آن بزرگ و زياد است و اين وجه جامع همه وجوه و اقوال ديگر ميباشد.

10- آنچه خداوند به انبياء و پيامبران و امت‌هاى آنان داده است از كتاب و آيات و نشانه‌ها و دليل‌ها كه آنها را به شناسايى خدا و دين او راهنمايى ميكند كه اين خود تفضل و رحمتى است از طرف پروردگار و بهر كس كه بخواهد ميدهد. (از ابى على جبائى).

علت اينكه به علم، «حكمت» گفته شده اينست كه علم هميشه انسان را به نيكى‌