بيان آيه 257

شرح لغات:

ولى: نزديك بلافاصله و كسى كه اولى و احق و سزاوارتر از ديگران است در اداره امور شخص كلمه «والى» بمعناى حاكم از اين باب است كه امور جمعيت را اداره ميكند و به صاحب بنده «مولى» ميگويند باين مناسبت كه به كار او ميرسد و نيز به بنده مولى ميگويند زيرا اطاعت ما فوق كرده و بكارهاى او ميرسد و فرمان مى‌برد و استيلاء بر چيزى، تسلط بر آن و از همين باب است.

و اينكه خداوند «ولى» مؤمنان است روى سه جهت مى‌باشد:

1- براى آنها دليل و حجت آورده تا هدايت شوند مانند مضمون اين آيه:

(وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً) كسانى كه هدايت يافته‌اند خدا زياد ميكند آنان را در هدايت و روشنى.

2- خدا ولى مؤمنين است در كمك دادن به آنها براى پيروزى بر دشمنان و غلبه دين آنها بر دين مخالفان.

3- خدا ولى آنها است كه عهده‌دار دادن پاداش بر نيكوكاران مى‌باشد.

تفسير:

پس از آنكه خداوند دو دسته مؤمنين و كفار را بيان كرد در اينجا «ولى» و كمك هر كدام را ذكر ميكند.

(اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا): يعنى خدا يار و كمك مؤمنان است در آنچه نياز دارند و در آنچه صلاح و مصلحت ايشان است در امور مربوط به دين و دنيا و آخرتشان.

(يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ) خداوند ايشان را از تاريكيهاى كفر