كلمه «فضيلت» و تفضيل هميشه در مورد صورت اول بكار ميرود و اينكه خداوند بعضى از پيامبران را بر بعضى ديگر برترى داده بديهى است كه روى ايجاب مصالح و تدبير امور است نه دل بخواه و بدون حساب و مصلحت.

و كلمه «محاباة» در مورد صورت دوم بكار ميرود.

(مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ) بعضى از اينان كسى است كه خدا با او سخن گفت.

(وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ) و درجه و مقام بعضى از آنها را بالا برد. مجاهد ميگويد مقصود، حضرت محمد است كه خداوند او را بر همه انبياء برترى داد و باو قرآن داد كه بديگر از انبياء نداد و اين قرآن معجزه ابدى و هميشگى است تا روز قيامت بر خلاف معجزات ديگر كه در زمانى آشكار شد و پايان يافت.

و خداوند محمد را خاتم پيامبران قرار داد و حكمت و مصلحت ايجاب ميكند كه پيامبر اشرف و افضل را پس از همه برانگيزد و آخرين و كاملترين برنامه‌هاى بشرى و انسانى را بدست او براى مردم بفرستد.

(وَ آتَيْنا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّناتِ) و به عيسى بن مريم دليلها و حجت‌هاى روشن داديم مانند خوب كردن و شفا بخشيدن كور مادرزاد و مبتلايان به بيمارى برص و زنده كردن مردگان و خبر دادن از آنچه مردم ميخوردند و آنچه در خانه‌هاى خود ذخيره ميكردند.

(وَ أَيَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ) و او را به سبب روح القدس كمك نموديم. و قبلا در آيه 58 از اين سوره تفسيرش بيان شد.

(وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ) و اگر خدا ميخواست كسانى كه پس از پيامبران يا بقول «قتاده- ربيع» پس از موسى و عيسى (و ضمير جمع باعتبار خود آنها و پيروانشان است) بودند با هم جنگ و خونريزى نميكردند يعنى خداوند ميتوانست آنان را به زور به ايمان وادار كند و از كفر بازدارد ولى چون تكليف با اجبار نيكو و ثمر بخش نيست و پاداش در صورتى صحيح است كه كار، از روى اراده و اختيار انجام شده باشد نه از روى اجبار بنا بر اين خداوند چنين الزامى ندارد.