((يَوْمَئِذٍ)) يعنى روزى كه جهنّم را مى‌آورند.

((يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ)) يعنى پند گرفته و كافر توبه ميكند.

((وَ أَنَّى لَهُ الذِّكْرى‌)) زجاج گويد: يعنى و از كجا براى او توبه باشد و بعضى گفته‌اند: يعنى انسانى بخاطر ميآورد آنچه را كه تقصير و تفريط كرده است زيرا يقينا ميداند آنچه را كه باو وعده داده شده پس چگونه تذكّر او را نفع دهد، براى او اثبات تذكّر نموده سپس آن را از او نفى نمود، بمعناى اينكه او بسبب آن منتفع نشود پس مثل اينكه نبوده است و شايسته بود در وقتى متذكّر شود كه برايش مفيد باشد، پس خداوند سبحان حكايت كرد آنچه را كه كافر و گنهكار جنايتكار بر نفس خود ميگويد و آرزوى آن را بقول خودش ميكند، و فرمود:

((يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي)) يعنى آرزو مى‌كند كه اى كاش طاعات و حسنات را براى زندگى بعد از مرگش و يا آرزو ميكند عملى را كه به جهت زندگى ابدى بجا آورده بود، بقولش‌( (يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي)) اى كاش مقدّم ميدانستم براى زندگى ابديم عمل صالح و شايسته‌اى براى آخرت چنانى ام كه موتى در آن نيست، سپس خداوند سبحان فرمود:

((فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ)) يعنى پس در اين روز عذاب نمى كند عذاب خدا را هيچكس از خلق خدا.

((وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ)) و نميبندد بستن او را يعنى بستن خدا را احدى از خلق خدا و مقصود اينست كه در دنيا احدى عذاب نميكند مانند عذاب خدا كافرين را در اين روز و زندانى نميكند هيچكس در دنيا مثل وثاق و زندان خدا كافرها را در روز قيامت.