((وَ زَرابِيُّ مَبْثُوثَةٌ)) و فرشهاى بسيار قيمتى و زيباى گسترده و پهن شده و ممكن است كه بمعناى قطعه فرشهاى گسترده در مجالس باشد.

عاصم بن ضمر، از على 7 روايت كرده كه آن حضرت اهل بهشت را ياد فرمود و گفت مى‌آيند و داخل بهشت ميشوند، پس مشاهده ميكنند كه فرشهاى منازلشان از لؤلؤ و مرواريد بافته شده و تختهاى برافراشته و پارچ‌ها و ظرفهاى نهاده شده و پشتيهاى متّصل بهم و فرشهاى زيباى پهن شده است، و اگر نه اينكه خداى تعالى برايشان تقدير فرموده بود هر آينه چشمانشان بآنچه ميديدند كور ميشد، با همسرانشان معانقه كرده و بر تختها مينشينند و ميگويند( (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدانا لِهذا)) سپاس خدايى را كه ما را به اين نعمتها هدايت فرمود:

قتاده گويد: چون خداوند تعريف بهشت و آنچه در آن است نمود گمراهان تعجّب از آن كردند، پس خداوند سبحان نازل فرمود:

((أَ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ)) آيا نمى‌نگرند بسوى شتر كه چگونه آفريده شده، و شتر متاعى از معيشت و وسائل عيش و زندگى آنها بود، پس ميفرمايد، آيا پس نگاه نميكنند در آن و آنچه خدا بيرون آورد از آنها از ميان چرك و خون شير خالص و گوارايى براى نوش كنندگان، مى گويد، چنانچه اين را براى ايشان آفريدم، همين طور براى اهل بهشت در بهشت خواهم نمود.

ابى عمرو بن علاء و زجاج گويند: يعنى آيا عبرت نميگيرند به نگاه كردنشان بشتر و آنچه خدا بر آن تركيب فرموده از شگفتيهاى خلقت كه آن با تمام بزرگى و قوتش كودكى صغير آن را خوار ميكند و آن رام و مطيع او ميشود