نمايد، و اين است مفاد آيه كريمه‌( (وَ سُقُوا ماءً حَمِيماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ)) به ايشان داده شود آب گرم و سوزانى كه دل و روده آنها را پاره كند، و چون اين آيه نازل شد مشركان گفتند، ما شتران خود را بوسيله ضريع و خار چاق ميكنيم، و دروغ گفتند زيرا شتر لب بآن نميزند و خداوند سبحان بجهت تكذيب آنها فرمود:

((لا يُسْمِنُ وَ لا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ)) يعنى ضريع نه گرسنگى را بر طرف مى كند و نه كسى را چاق مينمايد.

حسن گويد: من نميدانم ضريع چيست و نشنيدم از اصحاب محمّد 6 چيزى در باره ضريع.

مجاهد و قتاده گويند: آن زهر است، و بگفته بعضى ضريع بمعناى مضرع است، يعنى ايشان را خوار و ذليل ميكند.

ابن كيسان گويد: آن را ضريع ناميده‌اند براى اينكه خورنده آن تضرّع و زارى ميكند در خوردن آن براى خشونت و سختى و شدّت تلخى آن و خواستار عفو از خوردن آن ميشود.

سعيد بن جبير گويد، آن گوگرد است كه هم بدبو است و هم سنگ آتش است: سپس خداوند تعريف فرمود اهل بهشت را و فرمود:

((وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ)) چهره‌هايى كه در آن روز متنعّم بانواع نعمتها است و اثر نعمت و سرور بر چهره‌هاى آنها نمايان، و صورتهاى آنها روشن و نورانى است.

((لِسَعْيِها)) براى كوشش آنها در دار دنيا.

((راضِيَةٌ)) خشنودند وقتى كه بسبب اعمال نيكشان بايشان بهشت‌