توضيح و وجه ارتباط اين سوره با سوره قبل:

خداوند سبحان در سوره تبّت مذمّت كرد دشمنان رسول را آن گاه توحيد را در سوره اخلاص ياد نمود، سپس استعاذه و پناه بردن بخدا را در اين دو سوره ياد كرد و فرمود:

[سوره الفلق (113): آيات 1 تا 5]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (1) مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ (2) وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ (3) وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ (4))

(وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ (5))

ترجمه:

بنام خداوند بخشاينده مهربان (1) بگو (اى محمد) پناه ميبرم به پروردگار صبح (2) از شرّ و زيان تمام مخلوق (3) و از شرّ و زيان سياهى شب آن گاه كه تمام عالم را فرا بگيرد (4) و از شرّ و زيان زنان جادوگر كه در گره‌ها ميدمند و افسون ميكنند (5) و از شر و زيان حسود آن گاه كه حسد بورزد.

لغات:

الفلق: اصلش شكاف بسيار وسيع است از قول ايشان فلق رأسه بالسيف، شكافت سرش را بشمشير يفلقه ميشكافد فلقا شكافتنى، و گفته مى‌