براى ما توصيف شده و از نظر ما هم دور و پنهان است، پس ما دنياى نقد را گرفته و آخرت نسيه و آينده را رها ساخته‌ايم.

سپس خداوند سبحان در امر آخرت ترغيب كرده و فرموده:

((وَ الْآخِرَةُ)) يعنى سراى آخرت كه بهشت است.

((خَيْرٌ)) يعنى برتر.

((وَ أَبْقى‌)) و باقى‌تر و دائمى‌تر از دنياست.

و در حديث آمده كسى كه آخرتش را دوست بدارد بدنيايش زيان زند و كسى كه دنيا را دوست بدارد به آخرتش ضرر رساند.

((إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌)) يعنى البته آنچه را كه ياد كرد از قولش‌( (قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى)) تا چهار آيه، هر آينه در كتابهاى پيشينيانست كه قبل از قرآن نازل شده كه رستگارى در نماز خواندن و زكات دادن است و نيز ياد شده برگزيدن مردم دنيا را بر آخرت، و حال اينكه آخرت بهتر از دنيا است.

و بعضى گفته‌اند: يعنى كسى كه خود را تزكيه كند و خدا را ياد نمايد و نماز بخواند او ممدوح و ستوده در كتابهاى اوّلين است چنان كه ممدوح و ستوده در قرآن است.

سپس خداوند سبحان بيان نموده كه صحف اولى چيست و فرمود:

((صُحُفِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌)) و در اين آيه دلالت است بر اينكه بر ابراهيم 7 هم كتابى نازل شده بر خلاف قول كسى كه پنداشته است كه كتاب نداشته، و مفرد صحف صحيفه است.

از ابى ذر (ره) روايت شده كه گفت عرض كردم يا رسول اللَّه انبياء