انداخته و فرمود:

((وَ ما أَدْراكَ مَا الْقارِعَةُ)) ميفرمايد اى محمد تو نميدانى حقيقت امر آن و كنه وصف آن بطور تفصيل و مشروح چيست، و البتّه آن را بطور اجمال و مختصر ميدانى، سپس خداوند سبحان آن را بيان كرد كه چه وقت ميشود، پس فرمود:

((يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَراشِ الْمَبْثُوثِ)) روزى كه مردم مانند ملخ پراكنده هستند، تشبيه فرموده، مردم را در روز انگيزش و قيامت بآن ملخهايى كه در آتش هجوم برده و ريخته ميشوند، قتاده گويد آن پرنده‌اى است كه در آتش و چراغ ميفتند (پروانه) ابو عبيده گويد، آن پرنده‌ئيست كه نه مگس است و نه پشه زيرا آنها هر گاه برانگيخته ميشوند بهم مى‌ريزند، پس فراش ملخ يا پروانه وقتى كه پريد و جست بيك طرف متوجّه نميشود، پس اين آيه دلالت ميكند بر اينكه ايشان در روز قيامت ترسيده و در مقاصد و هدفها بر حجّتهاى مختلفى متوجه ميشوند، و اين مانند قول خدا( كَأَنَّهُمْ جَرادٌ مُنْتَشِرٌ) است.

((وَ تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ)) و ميباشد كوه‌ها مانند پشم رنگين حلاجى شده و معنايش اينست كه كوه‌ها از جاى خود حركت كرده و سبك سير ميگردند، سپس خداوند سبحان احوال مردم را ياد نموده و فرمود:

((فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ)) پس امّا آنكه حسناتش وزين‌تر و خوبيهايش بيشتر باشد.

((فَهُوَ فِي عِيشَةٍ راضِيَةٍ)) پس او در زندگى خوشى است يعنى معيشتى‌