از من جدا شد و خدمت على بن ابى طالب 7 رفت در حالى كه آن حضرت در كنار چاه زمزم نشسته بود، پس از( الْعادِياتِ ضَبْحاً) سؤال كردم فرمود، آيا قبل از من از كسى پرسيدى؟ گفت آرى از ابن عبّاس پرسيدم پس گفت، اسب سوارانى بودند كه در راه خدا غارت زدند، گفت برو و او را بگو بيايد نزد من، پس چون خدمت آن حضرت رسيد، فرمود فتوا ميدهى براى مردم بچيزى كه علمى براى تو بآن نيست، قسم بخدا كه در غزوه و جنگ اوّل اسلام بدر نبود با ما مگر دو اسب زبير و مقداد بن اسود، پس چگونه العاديات اسب سواران بودند، بلكه‌( الْعادِياتِ ضَبْحاً) شتر سواران از عرفه تا مزدلفه و از آنجا تا منى هستند.

ابن عبّاس گويد پس از قول خود بر گشتم بقول على 7 ...

((فَالْمُورِياتِ قَدْحاً)) آنها اسب سوارانند كه با بر خورد سم اسبهاى ايشان بسنگ و زمينهاى ريگستانى ايجاد برق و آتش ميكنند.

بنا بر گفته عكرمه و ضحاك و بگفته مقاتل بر خورد سم اسبهايشان به سنگ توليد آتش ميشود، ابن عبّاس گويد، زدن سم اسبها سمشان را بكوه اراده كرده كه از آن آتش ظاهر ميشود مانند فندك و سنگ چخماخ آن گاه كه روشن ميشود.

مجاهد گويد: اراده نموده حيله جنگجويان را در جنگها، عرب در وقتى كه مردى اراده ميكند كه رفيق خود را گول بزند، ميگويد، امّا و اللَّه اورين لك بزند، اما قسم بخدا كه براى تو فندك ميزند و با سنگ چخماخ روشن ميكند، و ارو لأقدحن لك و مخالفت كرد (قدحا) كه مصدر است با صدر كلام (فالموريات) از جهت لفظ و مجاز و تقدير آن فالقادحات قدحا