خودشان را، پس آنچه در آنست بخوانيد كه ترك نكرده و جا نگذارده هيچ صغيره و هيچ كبيره‌اى را مگر آنكه آن را بحساب آورده است.

((فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ)) يعنى: پس هر كس بوزن ذرّه‌اى از خير عمل كند ميبيند ثواب و پاداش آن را.

((وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ)) يعنى، هر كس بوزن ذرّه‌اى كار بد انجام دهد مى‌بيند آنچه مستحق ميشود بر آن عمل از عقاب و عذاب، و ممكن است كه باين آيه استدلال شود بر بطلان احباط و نابودى اعمال براى اينكه ظاهر آيه دلالت ميكند بر اينكه هيچ كس عملى از طاعت و معصيت را انجام نميدهد مگر اينكه پاداش داده ميشود بر آن و آن اعمالى كه معدوم و نابود باشد مجازاتى بر آن نيست، و براى ايشان نيست كه بگويند ظاهر بخلاف مبناى شما و چيزيست كه شما بسوى آن رفته‌ايد در جواز عفو و بخشش از مرتكب كبيره، و اين مطلب جهتش اينست كه آيه مخصوص به اجماع است، پس تائب بدون خلاف آمرزيده و مورد عفو است، و نزد ايشان از شرايط معصيتى كه مؤاخذه ميشود، اينست كه صغيره نباشد، پس بر ما نيز جايز است كه شرط نمائيم در آن از آنهايى كه مورد عفو ميشود نباشد.

محمد بن كعب گويد: معناى آن اينست كه،( فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً) در حالى كه او كافر است مى‌بيند ثواب عملش در دنيا در باره خودش و اهل و مال و فرزندانش تا اينكه از دنيا بيرون رود و نباشد براى او نزد خدا خيرى‌( وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ‌) در حالى كه او مؤمن است مى‌بيند عقوبت آن را در دنيا در خودش و اهل و مال و فرزندانش تا اينكه از دنيا بيرون رود و نباشد براى او شرّى در نزد خدا.