و در روايت عبد اللَّه بن بكير از زراره از يكى از دو امام باقر و امام صادق 8 روايت كرده گويد، پرسيدم از شبهايى كه در آن غسل مستحبّ است در ماه رمضان، فرمود شب نوزدهم و شب بيست و يكم و شب بيست و سوّم و فرمود، شب بيست و سوم شب جهنى است، و حديث آن اينست كه جهنى بر رسول خدا 6 عرض كرد كه منزل من دور است از مدينه، مرا بشبى هدايت فرما كه در آن داخل مدينه شده و آن را احياء بدارم پس او را بشب بيست و سوّم امر فرمود.

شيخ ابو جعفر (طوسى) ره گويد و اسم جهنى عبد اللَّه بن انيس انصارى بود.

و عطاء از ابن عبّاس نقل كرده كه گفت براى پيغمبر 6 يادآور شدند كه مردى از بنى اسرائيل شمشير و سلاح جنگ را بر گردن خود گذارده و هزار ماه در راه خدا جهاد كرد، پس پيغمبر 6 از اين عمل بسيار تعجّب نموده و آرزو كرد كه اى كاش در امّت منهم چنين مردان موفّقى بودند، و عرض كرد اى پروردگار من عمر امّت مرا كوتاه و عملشان را كم قرار داده‌اى، پس خدا شب قدر را باو مرحمت نمود و فرمود،( لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ) شب قدر بهتر است از هزار ماهى كه اسرائيلى سلاح خود را بر گردنش گذارد در راه خدا جهاد كرد، براى تو و امّت تو بعد از تو تا روز قيامت در هر ماه رمضان، سپس خداوند سبحان خبر داد بآنچه در آن شب ميشود و فرمود:

((تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ)) يعنى فرشتگان نازل ميشوند.

((وَ الرُّوحُ)) يعنى با جبرئيل.