تحيّت و بشارت، و قول خدا:

((وَ أَمَّا مَنْ بَخِلَ)) يعنى امساك كند بمالى كه براى او باقى نميماند و بخل بورزد بحق اللَّه در مالش.

((وَ اسْتَغْنى‌)) يعنى التماس كند توانگر بتوانگريش اينكه منع كند از نفس خودش و بگفته بعضى يعنى اينكه او عمل كند عمل كسى كه او از خدا و رحمت او بينياز است.

((وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنى‌)) و تكذيب كند بجمله نيكو يعنى به بهشت و ثواب و وعده عوض بسيار تكذيب كند.

((فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرى‌)) آن بنا بر جفت گرفتن كلام است، و مقصود به آن تمكين است، يعنى ما خالى و بى مانع ميكنيم بين او و بين اعمالى كه موجب عذاب و عقوبت ميشود.

((وَ ما يُغْنِي عَنْهُ مالُهُ إِذا تَرَدَّى)) قتاده و ابى صالح گويند، باز نميدارد او را مال او از اينكه سقوط در آتش كند.

مجاهد گويد: آن گاه كه مرد و هلاك شد مال او وى را از منع از مردن و هلاكت نميكند.

بحسن گفتند كه فلانى مالى جمع كرده است گفت آيا براى اين عمرى هم جمع كرده است گفتند نه، گفت پس مردگان با اموال چه ميكنند.

((إِنَّ عَلَيْنا لَلْهُدى‌)) يعنى براى ما بيان هدايت و رهنمايى بر آنست و امّا راهنما و هدايت يافتن پس با شماست، خداوند سبحان خبر داد كه هدايت واجب است بر او و اگر گمراهى جايز بود بر او هر آينه هدايت واجب نبود.