داشت كلمه نيكو (وعده عوض) را (7) بزودى آسانى دهيم وى را براى طريقه نيكو (8) و امّا هر كه (بمال خود) بخل كرد و بى‌نياز ديد خود را (9) و تكذيب كرد كلمه نيكو (وعده عوض) را (10) بزودى آسانى دهيم او را براى راه دشوار (11) و باز ندارد عذاب را از او و مالش آن دم كه بيفتد در دوزخ (12) البتّه بعهده ما رهبرى كردن است (13) و بيگمان تنها از آن ماست سراى ديگر و اين سراى (14) و مى‌ترسانم شما را از آتشى كه زبانه مى كشد (15) در نيايد در آن مگر بدبخت‌تر (16) آنكه دروغ دانست (پيامبران را و از ايمان) روى بگردانيد (17) و بزودى بر كنار شود از آن آتش پرهيزكارتر (18) آنكه مال خود را در حالى كه پاكى ميجويد مى‌دهد (19) و نيست هيچكس را نزد صاحب مال نعمتى و حقى (تا آن عطا) جزايش باشد (20) مگر اينكه طلب خوشنودى پروردگار خود كه برتر است نمايد (21) و بزودى وى (بآنچه خدا بدو دهد) خوشنود گردد.

قرائت:

در شواذ قرائت پيامبر 6 و قرائت على بن ابى طالب 7 و ابن مسعود و ابى الدرداء و ابن عبّاس (و النهار اذا تجلّى و خلق الذكر و الانثى، بدون (ما) آمده، و از ابى عبد اللَّه 7 هم همين روايت شده است.

دليل:

ابن جنّى گويد: در اين قرائت شاهدى است براى چيزى كه خبر داد ما را بآن ابو بكر از ابى العبّاس احمد بن يحيى قرائت بعض ايشان را( وَ ما خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‌) بجرّ، و اين مجرور بودن آن براى اينست كه آن بدل‌