در روزگار سخت يعنى روزگار گرسنگى.

ابن عبّاس گويد: اراده كرده بمسغبه گرسنگى را، و در حديث از معاذ بن جبل رسيده كه گفت رسول خدا 6 فرمود كسى كه گرسنه‌اى را سير كند در روز سخت و گرسنگى خداوند او را در روز قيامت از درى از درهاى بهشت وارد نمايد كه از آن در داخل نشود مگر كسى كه اين عمل را انجام داده باشد.

و از جابر بن عبد اللَّه (انصارى) رسيده كه گفت رسول خدا 6 فرمود، از موجبات مغفرت و آمرزش طعام دادن مسلمان گرسنه است.

و از محمد بن عمر بن يزيد روايت شده كه گويد: گفتم بحضرت ابى- الحسن على بن موسى الرضا 7، بدرستى كه براى من پسرى است كه سخت مريض است، فرمود او را امر كن كه تصدّق بكفى از طعام كند بعد از قبضه و كف ديگر، بدرستى كه خداوند متعال ميفرمايد:( (فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ)) و آيه را تلاوت نمود.

((يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ)) يعنى اطعام كردن به يتيمى كه صاحب خويشاوندى از قرابت نسب و رحميّت باشد و اين تحريص و تشويق بر مقدم داشتن خويشان نيازمند است بر بيگانگان در طعام دادن و احسان كردن.

((أَوْ مِسْكِيناً)) يعنى: يا فقير و تهى‌دست.

((ذا مَتْرَبَةٍ)) كه از شدّت فقر و نادارى خاك‌نشين شده باشد.

مجاهد از ابن عبّاس روايت كرده كه او ميگفت، او افتاده در خاك است كه چيزى او را نگه نمى‌دارد، و اين مثل قول ايشانست كه ميگويند فقير مدقع، كه از دقعاء گرفته شده و آن خاك است، سپس خداوند سبحان‌