از چه او را خلق كرده و فرمود:

((خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ)) ابن عبّاس گويد: يعنى از آبى كه موسوم بمنى است و در رحم زن ريخته ميشود و فرزند از آن بوجود مى‌آيد.

فراء گويد: اهل حجاز در بسيارى از سخنانشان فاعل را بمعناى مفعول قرار ميدهند مثل سرّ كاتم يعنى راز مكتوم و مخفى، و همّ ناصب غصه و ليل نائم و ما قبلا اين‌ها را ياد كرديم، سپس خداوند سبحان اين آيات را ياد كرده و فرمود:

((يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ)) بيرون مى‌آيد آن آب از ميان كمر و اطراف سينه.

ابن عباس گويد: آن موضوع گلوبند است از سينه، عطاء گويد: اراده كرده كمر مرد و سينه زن را، و فرزند نميشود مگر از هر دو آب.

ضحاك گويد: ترائب دو دست و دو پا و دو چشم است.

از عكرمه پرسيدند ترائب كدام است؟ گفت: اين است و دستش را روى سينه ميان دو پستانش گذارد.

مجاهد گويد: ميان دو شانه و سينه است، و مشهور در كلام عرب اينست كه آن استخوان سينه و گودى گلو است.

((إِنَّهُ عَلى‌ رَجْعِهِ لَقادِرٌ)) حسن و قتاده و جبائى گويند: آن خدايى كه او را ابتداء از اين آب خلق كرد قادر است كه او را بعد از مرگ زنده بر گرداند.

عكرمه و مجاهد گويند: كه البته خداى تعالى بر برگردانيدن آب را در صلب قادر و توانا است.