((يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ)) روزى كه مردم قيام ميكنند و ميايستند براى پروردگار عالميان. يعنى روزى كه مردم از قبورشان بفرمان پروردگار عالميان براى پاداش و يا حساب و كيفر كردارشان بر ميخيزند و در حديث آمده كه مردم مى‌ايستند در حالى كه از شدّت حرارت و گرما عرق تا پرده گوش آنها رسيده و در حديث ديگر است كه مردم ميايستند تا عرق باطراف گوششان ميرسد.

و محتمل است كه مقصود نيز اين باشد آيا نميدانند اين گروه براى اينكه هر كس پاداش اعمال و روز بعث را پنداشت و در نفس و باطن خود هم آن را تقويت نمود. گر چه عالم بآنهم نباشد پس بر او واجب است كه از آن احتراز كند براى ترس از عقابى كه آن را پنداشته و تجويز نموده چنانچه اگر كسى گمان كند در رفتن راهى ناراحتى و سختى براى اوست. واجب است بر او كه از رفتن در اين راه اجتناب كند.

و در حديث از سليم بن عامر از مقداد بن اسود رضى اللَّه عنه است كه گفت شنيدم رسول خدا ميفرمود: آن گاه كه روز قيامت شود خورشيد فرود آيد تا باندازه يك ميل يا دو ميل بمردم و بندگان خدا نزديك شود سليم گويد:

نميدانم آيا ميلى كه مسافت زمين است يا ميلى كه مردم براى سرمه بچشم خود ميكنند. آن گاه گفت خورشيد ميتابد بر ايشان پس مردم باندازه اعمالشان در عرق فرود ميروند. بعضى از ايشان تا پاشنه پاى و بعضى تا گردنشان كه لجام و دهن بندى بر دهان آنها ميزند. گويد ديدم رسول خدا 6 اشاره با دستش بدهان مباركش نمود و فرمود لجام و دهان بندى بر خود ميزند. مسلم اين روايت را در صحيح خود آورده است.

روايت شده كه عبد اللَّه بن عمر الخطّاب‌( وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ‌) را قرائت ميكرد تا ميرسيد