از اهل نماز را ياد نكرد. پس جايز است كه براى آنها صفت ديگرى باشد به اينكه بر آنها (غبره) غبارى باشد كه تاريكى آن را نپوشانيده باشد يا بر آن زردى يا رنگ ديگرى باشد.[1]

[1] حاكم حسكانى در شواهد التّنزيل ص 324 گويد: خبر داد ما را عقيل بن حسين از على بن الحسين از محمّد بن عبيد اللَّه و عمر بن محمّد- جمحى در مكّه گفتند خبر داد ما را على بن عبد العزيز بغوى از ابو نعيم از حماد ابن سلمه از ثابت از انس بن مالك گفت سؤال كردم از رسول خدا 6 از قول خداى تعالى وجوه يومئذ مسفره فرمود اى انس آن چهره‌ها چهره ما فرزندان عبد المطّلب من و على و حمزه و جعفر و حسن و حسين، و فاطمه هستيم از قبورمان خارج ميشويم در حالى كه نور چهره‌هاى ما مانند خورشيد درخشان در روز قيامت است خداوند تعالى فرمود( وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ)، يعنى درخشان بنور است در زمين قيامت( ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ) بثواب چنانى كه خدا ما را وعده داده.( مترجم) كلينى در كافى و مفيد عليهما الرّحمه در اختصاص باسنادشان از حضرت باقر و حضرت صادق 8 روايت نموده در قول خداى تعالى-( فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ) يعنى بايد بعلمش نگاه كند كه از چه كسى فراگرفته.