سبحان خطاب نمود پيامبرش را و فرمود:

((يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها)) يعنى چه وقت قيامت بنا بر آنچه را كه آن را ستوده قيام ميكند.( (فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها)) يعنى نيستى در چيزى از علم آن و ياد آن و خلاصه يعنى نميدانى آن را حسن گويد: يعنى نزد تو علمى بوقت آن نيست و فقط ميدانى كه آن بدون ترديد خواهد آمد و بعضى گفته كه يعنى اين نيست از آنچه مربوط و متّصل بچيزى باشد كه براى آن مبعوث شده‌اى و جز اين نيست كه تو مبعوث شده‌اى براى دعوت مردم. و بعضى گفته كه آن حكاية از قول ايشانست كه تو بسيار ياد قيامت ميكنى. پس آن چه وقت خواهد بود.

((إِلى‌ رَبِّكَ مُنْتَهاها)) يعنى بگو بايشان اجراء قيامت با خداست. و منتهى محلّ رسيدن چيز است. پس مثل اينكه گفته است:

(الى امر ربّك منتهى امرها) بسوى امر پروردگار است نهايت امر قيامت كه آن را بر پا كند. براى اينكه نهايت امر آن بذكر آن و وصف آن و اقرار به آن با پيامبر 6 و نهايت امر آن بقيام آن با خداست توانايى بر آن ندارد مگر خداى سبحان. و حسن گفته است. يعنى با پروردگار است نهايت علم آن نميداند هيچكس وقت آن را مگر خداوند سبحان.

((إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها)) يعنى البتّه تو ترساننده هستى كسى را كه از قيام آن بترسد. يعنى انذار و ترسانيدن تو مسلّما نفع ميدهد كسى را كه از آن ميترسد و امّا كسى كه ترس ندارد از آن مثل آنست كه تو نه ترسانيده‌اى.

((كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها)) يعنى مثل اينكه ايشان قيامت را بالعيان ميبيند( (لَمْ يَلْبَثُوا)) مكث نكردند در دنيا( (إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها)) مگر اندازه آخر روز يا