ميخورند.

ابن عبّاس گويد: سپس خداوند سبحان بيان نمود باين تمام منافعى كه متعلّق بزمين است از آبهايى كه زندگى هر چيزى از حيوانات و درختها و ميوه‌جات و دانه‌ها و چشمه‌ها و بآن حاصل ميشود تمام رزقها و روييدنيهايى كه براى مواشى و حيوانات صلاحيت دارد و آن را چرا ميكند به اينكه آن را در جايش ميخورد.

((وَ الْجِبالَ أَرْساها)) يعنى كوه‌ها را در ميانه‌هاى زمين ثابت و استوار نمود.

((مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ)) يعنى خداوند سبحان: آفريد زمين را و از آن آبها و چراگاه‌ها را بيرون آورد و كوه‌ها را استوار و ثابت نمود بآنچه كه در دل آنست از معدنها براى منفعت و سود شما و منفعت حيوانات شما كه بآن سود بريد و بهره‌مند شويد. و چون خداوند سبحان باين چيزها دلالت بر صحّت و درستى بعث و روز قيامت نمود. توصيف كرد روز قيامت و انگيزش را، پس گفت:

((فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرى‌)) و آن قيامت است براى اينكه آن بر هر بليّه هولناك غالب است و از اين رو گفته ميشود هيچ بليّه‌اى نيست مگر اينكه بليّه بالاى آنست و قيامت بالاى هر بليّه و طامّه است. پس آن بليّه بزرگ است.

حسن گويد: آن نفخه دوّم است. و بعضى گفته‌اند: آن تاريكى شديد بزرگى است كه چيز را بشدّت مى‌پراند. و بعضى گفته‌اند: كه اين هنگاميست كه اهل بهشت را بسوى بهشت ميرانند و اهل آتش را بسوى دوزخ و آتش ميكشانند( (يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى‌)) يعنى بليّه بزرگ ميآيد در روزى كه‌