نشان داد.

21- فرعون آن را دروغ پنداشت و نافرمانى كرد.

22- سپس پشت كرد در حالى كه (در ابطال كار موسى) كوشش ميكرد 23- پس فرعون (قوم خود را) جمع كرد و ندا در داد.

24- و گفت منم پروردگار بزرگتر شما.

25- پس خدا او را بعقوبت سراى ديگر (سوختن) و بشكنجه دنيا (غرق شدن در دريا) بگرفت.

26- البتّه در اين گرفتن براى هر كه بترسد پنديست.

قرائت:

اهل حجاز و بصره (طوى) را بى تنوين قرائت كرده و ديگران، با تنوين خوانده‌اند. (و همچنين) اهل حجاز و عبّاس و يعقوب (تزكّى به تشديد زاء و ديگران بتخفيف آن خوانده‌اند).

دليل:

ابو على (طبرسى) گويد: ابو عبيده گفت (طوى) بضمّ اوّل و كسر آن هر كس آن را بتنوين خوانده آن را اسم مؤنّث قرار داده و كسى كه با تنوين خوانده آن را مانند (ثنى) بر معناى تقديس شده مرتبه‌اى بعد از مرتبه قرار داده. و از حسن روايت شده كه او (طوى) بكسر طاء خوانده و گفته و طوى بمعناى بركت و تقديس دو مرتبه است چنان كه طرفه گويد:

يعنى: اى عاذل سرزنش تو مرا در غير مورد است و تكرار آن بر من از