و جاودانى در آتش نيست. و لكن ياد كرده‌اند كه يك حقب هفتاد هزار سال است و هر روز از اين سالها هزار سال دنيوى است.

4- اينكه مجاز آيه. توقّف و مكث ميكنند در آن دوزخ حقبهايى كه نميچشند در اين حقبها نه خنكى و نه نوشيدنى را مگر (حميم و غّساق) آن گاه مكث ميكنند در آن كه جز حميم و غسّاق چيز ديگرى از اقسام عذاب را نميچشند پس اين وقت گذارى انواع عذاب و شكنجه است نه براى توقّفشان در آتش و اين بهترين قولها ميباشند.

5- خالد بن مهران گويد: بدرستى كه مقصود بآن اهل توحيد است و نافع از ابن عمر از رسول خدا 6 روايت كرده كه فرمود بيرون نميآيد از آتش كسى كه داخل آن شد تا حقبهايى در آن توقّف كند. و حقب شصت و هفت سال و سال سيصد و شصت روز و هر روز هزار سال از سالهايى است كه حساب آن را داريد. پس هيچكس اميد ندارد كه از آتش بيرون آيد و عياشى باسنادش از حمران روايت كرده كه گفت پرسيدم از حضرت ابا جعفر (امام محمّد باقر) 7 از اين آيه. پس گفت اين آيه در باره آن كسانى است كه از آتش خارج ميشوند و از احول (ابو جعفر مؤمن طاق) هم مثل اين روايت شده. و قول خدا:

((لا يَذُوقُونَ فِيها بَرْداً وَ لا شَراباً)) ابن عبّاس گويد: مقصود خواب و آب است. ابو عبيده گويد: برد در اينجا نوم است. و انشاد كرد. فيصدّنى عنها و عن قبلاتها البرد.

يعنى خواب پس مانع شد مرا از او و بوسيدن و در برگرفتن او (يعنى معشوقه و محبوبه او) مقاتل گفته: در دوزخ نميچشند خنكى و سردى كه از