در روايت ديگرى. ابو صالح گويد: آنها بارانهايى هستند كه گياه را ميرويانند.

حسن گويد: بادهاى رحمت هستند كه خداى تعالى آن را پراكنده ميكند پراكنده كردنى.

جبائى گويد: بادهايى هستند كه ابرها را در فضا پراكنده و متفرّق ميكند.

((فَالْفارِقاتِ فَرْقاً)) ابن عبّاس و ابى صالح گويند: يعنى فرشتگانى كه ميآورند چيزى كه حقّ را از باطل و حلال را از حرام جدا ميكند.

حسن و ابى حمزه و قتاده گفته‌اند: آن آيات قرآنيست كه حق را از باطل و هدايت را از ضلالت و گمراهى تميز ميدهد.

مجاهد گويد: آن بادهائيست كه ابرها را از هم جدا و دور ميسازد.

((فَالْمُلْقِياتِ ذِكْراً))[1] ابن عبّاس و قتاده گويند: يعنى فرشتگانى كه‌

[1] دور نيست كه مقصود از همه اينها فرشتگان باشد. بجهت اينكه چيزى كه ملّت‌ها در آن شك ندارند اينست كه قوا و نيروهاى طبيعى در افعال ايشان مستقلّ نيستند. پس باد و باران و آسمان و زمين مسخّر بامر خدايند مانند قلم در دست نويسنده و ارّه در دست نجّار. پس آنچه را كه مينگرى از- مصلحتها و حكمتها كه در كارهاى آنهاست دلالت ميكند بر اينكه فاعل آن صاحب اراده و داناست. چنانچه دلالت كردن خط بر معانى و علوم ميرساند به اينكه نويسنده تنها قلم نيست بلكه دانشمنديست كه انديشه ميكند و مينويسد و حكماء الهى هم اين را انكار ندارند مگر اينكه ايشان ميگويند كفايت ميكند بر اين كار يك فرشته كه آن را عقل فعّال مينامند. بامر خدا تدبير ميكند. ولى اهل شرع گويند فرشتگان بسيارى هستند كه از طرف خدا بهر گروه كارى واگذار شده است و حكماء و فلاسفه دليلى بر وحدت عقل ندارند.

( شعرايى)