است كه عمل شما را سپاس نموده است.[1]

[1] محمّد فخر معروف بامام رازى گويد: موصوفين باين صفات مذكور بصيغه جمع مثل إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ و يوفون و يخافون تا آخر اين آيات را اختصاص بجمع معيّن و معلومى چون خاندان رسالت دادند خلاف ظاهر است و دخول على بن ابى طالب را در اين آيات انكارى نيست و لكن او نيز داخل است در تمام آياتى كه دلالت بر شرح حال مطيعين دارد. پايان سخن رازى.

و اين مطلب را از او كه در كمال تعصّب است تجاهل است زيرا هر چه در آن سبب نزول ذكر شده لفظش اعمّ از سبب وارد در آنست. چنانچه در سابق گذشت كه آيه افك.( إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ ...) در باره عايشه نازل شده بلفظ جمع و آيه‌( تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ) در سوره‌ى- ممتحنه در باره حاطب بن ابى بلتعه( كه بمردم مكّه نامه مخفيانه نوشته بود كه آنها را از تصميم پيامبر 6 براى فتح مكه آگاه كند و خداوند با آن آيه پيامبر را اعلان كرد) نازل شده.

و فخر رازى با اينكه خود اعتراف كرده كه محمود بن عمر زمخشرى معتزلى و واحدى اشعرى در تفسيرشان گفته‌اند كه آن آيات در باره على بن ابى طالب 7 نازل شده و با اينكه نزول آيات در مدح آن حضرت تناقض با مذهب او ندارد و لكن بعضى از علماء مانند وى از ترس پيروى ميكنند پادشاهان و سياستمداران را، و بدون اختيار ترويج مينمايند امر و خواسته آنها را.

و بنى عبّاس همواره از فرزندان على 7 ميترسيدند و منع ميكردند از هر چيزى كه تقويت آنها شود نصارى و يهود را بخود نزديك كرده و كارهاى دولت را بآنها واگذار ميكردند ولى شرفاء و بزرگان از فرزندان رسول خدا را زندانى نموده و يا ميكشتند.

و ميان اهل سنّت و شيعه بمقتضاى مذهبشان چيزى نيست كه موجب دشمنى و كينه توزى گردد مگر اينكه سياست اجانب( ابن تيميّه‌ها و ابن قيّمها و ابن حزم‌ها و محمّد بن عبد الوهّاب‌ها و و و را) تحريك كند كه بجان هم بيفتند و در اين زمان نيز ممكن نيست ايشان را يعنى سياستمداران را كه آنها را تحريك كنند بجهت نزديكى مسافت و سهولت مخابرات و نياز بمعاشرتهاى محبّت آميز. و اهل زمين بمنزله اهل يك خانه هستند و براى ماست كه تأسّى و پيروى از صحابه نمائيم زيرا آنها با اينكه اختلاف در فروع احكام با هم داشتند و هيچكس از مسلمين هم منكر اين نيست و همچنين اختلاف در باره رجالى مانند جناب ابى طالب كه آيا مؤمن بوده يا نه داشته‌اند و اعتقاد بايمان آن بزرگوار جزئى از اعتقادات ضروريه دينيّه نيست. و نه اعتقاد بكفرش.-( نستجير باللّه) موجب كفر نميشود و لازمست امساك و خود دارى از بسيارى از امور نمود بجهت تادّب ببرادران مؤمن و منزّه بودن از چيزهايى كه مفيد فايده نيست و پايان ميدهيم سخن را بشعرى كه منسوب بشافعى است.