باره على 7 و فاطمه و حسن و حسين : و كنيز آنان (فضّه) نازل شده.

و قصّه طولانى و اجمالش اينست:

ابن عبّاس و مجاهد و ابى صالح روايت كرده‌اند كه حسن و حسين 8 مريض و بيمار شدند. پس جدّشان پيامبر خدا 6 با بزرگان عرب از آنها عيادت كرد و گفتند اى ابو الحسن اى على اگر نذرى براى شفاء فرزندانت نمايى خداوند آنها را شفا دهد. پس نذر كردند اگر خداى سبحان آنها را شفا داد سه روز روزه بگيرند و فاطمه سلام اللَّه عليها همين قسم نذر نمود و خادمه آنها فضّه هم همين طور نذر كرد. پس شفا يافتند در حالى كه چيزى موجود نداشتند. پس على 7 از مردى يهودى سه صاع جو قرض نمود. و بروايتى آن جو را بعنوان دستمزد گرفت كه براى او پشمى بريسد و آن جو را آورد نزد فاطمه عليها سلام. پس يك صاع آن را آرد نمود و نان پخت و على 7 نماز مغرب را در مسجد گذارد (با رسول خدا 6) و بخانه آمد. فاطمه آن نان را نزد او گذارد تا افطارى نمايد كه مستمندى آمد و اظهار كرد من فقيرم پس آنچه داشتند از ما حضر باو دادند و جز آب چيزى نچشيدند، پس چون روز دوّم شد صاع دوّم را فاطمه (ع) آرد نمود و نان ساخت و در موقع افطار پيش على 7 نهاد و تا خواستند افطار كنند كه يتيمى درب خانه آمد و طعام خواست پس همگى سهام خود را به او دادند و جز آب چيزى نچشيدند. و روز سوّم فاطمه سلام اللَّه عليها ما بقى جو را مهيّا نمود براى افطارشان و چون خواستند ميل كنند كه اسيرى درب خانه غذا خواست فورا طعام انحصارى خود را باو دادند و جز آب چيزى نچشيدند