و بعضى گفته‌اند: پس او را انسانى راست و مستوى القامه بعد از ولادتش گردانيد و نيروى او را تكميل نمود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى اجسام را خلق كرد و آنها را براى كارها راست گردانيد و قرار داد براى هر عضو عملى كه مخصوص او باشد (مثل ديدن براى چشم و شنيدن براى گوش و گفتن براى زبان و ....).

((فَجَعَلَ مِنْهُ)) يعنى قرار داد از انسانى‌( (الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‌)) دو صنف نر و ماده (مرد و زن).

و بعضى گفته‌اند: يعنى از منى ايجاد كرد مرد و زن را و اين اعلانيست از خداى سبحان كه او نيافريد انسان را از منى و منتقل نكرد او را از حالى بحال ديگر كه او را مهمل بگذارد. پس مسلّما و قطعا مقصود و غرضى در اين بوده و آن وصول بثواب است بسبب تكليف و امتثال او.

((أَ لَيْسَ ذلِكَ)) آيا نيست آن كسى كه اين قدرت نمايى را نموده‌( (بِقادِرٍ عَلى‌ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتى‌)) توانا بر اينكه مردگان را زنده نمايد. اين تقرير براى آنها است بر اينكه كسى كه توانايى و قدرت دارد در اوّل مرتبه انسانى را از قطره منى بوجود آورد قدرت دارد بر انگيختن و زنده كردن را زيرا كسى كه قدرت دارد بر اينكه نطفه را علقه و علقه را مضغه تا اينكه او را انسانى زنده و سالم، داراى حواس پنجگانه (بينايى و شنوايى و چشيدن و بويايى و لمس نمودن) و اعضاء شريفه‌اى كه هر كداميك مسئوليت مخصوص بخود دارند كه براى عضو ديگر صلاحيت ندارد و ايجاد كرد و صنف مرد و زن كه از آنها تناسل و تكثير نوع و توليد مثل شود. پس قطعا قدرت دارد بر اعاده او بعد از مرگ بهمان كيفيّتى كه در حال حيات بوده. و در حديث از براء ابن عازب روايت شده كه گفت وقتى‌