اينكه گاهى سبح و گاهى يسبّح فرموده آن اشاره بدوام تنزيه است در- گذشته و آينده.

((الْمَلِكِ)) يعنى: تواناى بر تصرّف چيزها.

((الْقُدُّوسِ)) يعنى: مستحق تعظيم و پاك از هر نقص.

((الْعَزِيزِ)) توانايى كه چيزى بر او محال و ممتنع نيست.

((الْحَكِيمِ)) داناى چنان كه هر چيز را بجاى خويش ميگذارد.

مجاهد و قتاده گويند:

(هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ‌) يعنى: در ميان عرب حجاز كه مردمى بيسواد بودند نميخواندند و نمى‌نوشتند و پيامبرى بايشان مبعوث نشده بود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى اهل مكّه براى اينكه مكّه را ام القرى مينامند[1]

[1] مترجم گويد: اين قول حقى است، زيرا اين قول ريشه‌اش بيانات صريح ائمه معصومين : مخصوصا حضرت جواد الأئمه 7 است، و مرحوم صدوق عليه الرحمه باسناد صحيح و معتبر خودش در كتاب معانى الاخبار ص 53 طبع قم 1379 در حديث 6- از حضرت ابا- جعفر محمد بن على الرضا 7 نقل كرده كه جعفر بن محمد راوى گويد گفتم: چرا اى پسر رسول خدا پيامبر را امّى ميگويند، فرمود: مردم( يعنى سنّى‌ها) چه ميگويند، گفتم خيال ميكنند كه او سواد نوشتن نداشت براى اين امّى بيسواد باو ميگفتند، حضرت فرمود: دروغ گفتند لعنت خدا بر آنها باد، چگونه اينطور بوده و حال آنكه خدا ميفرمايد: هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي- الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ ...( پس چگونه چيزى را كه نميدانست بديگران بياموزد، قسم بخدا كه رسول خدا6 به هفتاد و دو و يا هفتاد و سه زبان ميخواند و مينوشت و او را از اين جهت امّى ناميده‌اند كه از اهل مكّه بود، و مكّه از امّهات قراء بوده و مؤيّد اين قول خداى عزّ و جلّ است، لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها.

مترجم گويد منتهى اين نيروى علمى آن حضرت حصولى بود نه تحصيلى و اين خود معجزه بزرگ بود كه آن حضرت با نخواندن درس چنين بود.

چنان كه حافظ گويد: