در شدّت تعبّد بتكليف منصرف شدن از آنچه شهوات و تمايلاتشان آنها را ميخواند و در اين آزمايش سختى است و آن امتحان و ثواب باندازه دشوارى صبر است در مقابله خواسته‌هاى غريزه شهوت.

از عمر بن خطّاب روايت شده كه گفت: در اين آيه دلالت است كه هر كجا آب باشد مال است و هر كجا مال باشد امتحانست.

سعيد بن مسيّب و قتاده و مقاتل و حسن گويند: يعنى آزمايش ميكنيم كه شكر ايشان در مقابله نعمتها چگونه است. و بهتر اينست كه استقامت بر طريقه حمل بر استقامت در دين و ايمان باشد. براى اينكه اطلاق نميشود مگر بر اين و بجهت اينكه آن در موضع تلطّف و دعوت بايمان و ترغيب بر طاعت است و در تفسير اهل بيت نبوّت و خاندان رسالت از ابى بصير است كه گفت بحضرت ابى جعفر باقر 7 گفتم قول خدا را.( إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ- اسْتَقامُوا) البتّه آنهايى كه گفتند پروردگار ما خداست آن گاه باين گفته استقامت كردند فرمود: قسم بخدا آن همين مذهب و عقيده‌اى است كه شما بر آن هستيد و اگر استقامت بر راه و طريقه حقّه (اماميّه اثنى عشريّه) نموده بودند ما آنها را از آب فراوان سيراب ميكرديم.

بريد عجلى از حضرت صادق روايت كرده كه فرمود: يعنى هر آينه ما به ايشان دانش فراوانى افاده ميكرديم كه آن را از امامان : ياد گيرند سپس خداوند سبحان بر وجه تهديد و وعيد فرمود:

(وَ مَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ‌) و هر كه اعراض كرد از ياد پروردگارش.

يعنى و هر كه عدول كند از تفكّر در آياتى كه او را بمعرفه و شناخت خدا و توحيد و اخلاص در عبادت او ميرساند و بگفته برخى هر كه اعراض و عدول از طاعت‌