قول او( وَ أَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ‌) بفتح. خوانده و ما بقى را تماما بكسر خوانده مگر آيه‌( وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا). و انّ المساجد را كه نيز اين دو آيه را بفتح و اختلاف در فتح آن نكردند و نافع و عاصم بروايت ابى بكر، و انّه لما سمعنا را بكسر و ديگران به فتح قرائت كرده. و يعقوب ان لن تقول را به تشديد واو و فتح قاف و واو (ان لن تقول) خوانده و از جحدرى و حسن هم همين روايت شد، و ديگران ان لن تقول به تخفيف قرائت كرده‌اند. و در قرائت نادر هم جويه بن عامر. قل اوحى بر وزن فعل خوانده است.

دليل:

ابو على گويد: امّا قول خدا.( أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا). دو وجه در آن جايز است.

1- اينكه ان مخفّفه از انّ مثقله باشد. پس محمول بر وحى خواهد بود. مثل اينكه فرموده اوحى الى ان لو استقاموا. بمن وحى شده كه اگر استقامت ورزيدند. و فاصله. لو. بين آن و بين فعل مانند فصل سين و لا است در آيه‌( أَ فَلا يَرَوْنَ أَلَّا يَرْجِعُ‌) و( عَلِمَ أَنْ سَيَكُونُ‌).

2- اينكه ان قبل از لو بمنزله لام در آيه‌( لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ‌) تا آيه‌( لَنُغْرِيَنَّكَ بِهِمْ‌) و آيه‌( إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ‌) پس يك مرتبه ملحق و مرتبه ديگر ساقط باشد. براى اينكه لو بمنزله فعل شرط است پس چنان كه لام زايد ملحق ميشود پيش از اينكه داخل بر شرط ميشود همين طور اين ان پيش از لو ملحق شده است.

و در معناى ان لو استقاموا على الطّريقه دو قول گفته شده است:

1- اگر مستقيم بودند بر طريق و روش هدايت.