گواهى ميدهد كه منافقان جدّا دروغ ميگويند (چون اعتقادشان موافق گفتار شان نيست).

2- منافقان سوگندان خويش را چون سپرى برگرفتند (كه بوسيله آن جان و مال خود را نگهدارى كنند) پس (نادانان را) از راه خدا بازداشتند البتّه ايشان آنچه ميكردند بد است.

3- اين (بدى عملشان) براى آنست كه ايشان (بحسب ظاهر) گرويدند سپس (بدل) نگرويدند در نتيجه خدا بر دلهايشان مهر نهاد، پس ايشان (حقيقت ايمان را) در نيابند.

4- و اگر منافقان را ببينى پيكرهاى ايشان تو را بشگفت آورد و اگر سخن گويند گفتارشان را گوش ميدهى گويا ايشان (در خالى بودن از خرد و دانش) چوبهاى بديوار تكيه داده شده‌اند، هر آوازى كه برآيد (ترس ايشان بمرتبه‌ايست كه آن را) بزيان خويش ميپندارند ايشان دشمنانند پس از (نيرنگ) ايشان حذر كن خدا ايشان را هلاك كند، ايشان را به كجا و (چگونه) برميگردانند.

5- و چون بايشان گويند بيائيد تا فرستاده خدا براى شما آمرزش خواهد سرهاى خويش را (از روى استهزاء) حركت ميدهند و به بينى ايشان را كه (مردم را از راه حق) باز ميدارند و ايشان گردنكشانند.

قرائت:

ابو عمر و غير عباس و كسايى (خشب) بسكون شين و ديگران «خشب» بضم شين قرائت كرده و ناقح و روح از يعقوب و سهل (لوّوا) بتخفيف واو و بقيّه از قاريان بتشديد واو خوانده و آن اختيار ابى عبيده است، و در