از احسان بمردم خوددارى كند. سپس خداوند سبحان جدا و استثناء كرده و فرمود:

(إِلَّا الْمُصَلِّينَ الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ‌) مگر نمازگزارانى كه پيوسته در نماز هستند و مرتّبا آن را بجا آورده و ترك نميكنند و درباره اداء آن در وقتش كوتاهى نمى‌نمايند.

از حضرت باقر 7 روايت شده كه اين درباره نوافل و نمازهاى مستحبّه روزانه است.[1]( وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ‌) (كه در سوره مباركه مؤمنانست در نمازهاى واجب است).

عقبة بن عامر و زجاج گويند: ايشان افرادى هستند كه صورت و چهره خود را از قبله برنميگردانند.

(وَ الَّذِينَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ‌) و آن كسانى كه در مالشان حقّ معلوم و معيّن براى اهل سؤال و بينواى آبرومند است، كه سؤال نميكند. و مقصود زكاة واجب است. و سائل آن مستمنديست كه سؤال ميكند و محروم آن فقير عفيف و آبرومنديست كه اظهار حاجت نميكند. و در سابق تفسيرش گذشت.

از حضرت ابى عبد اللَّه صادق 7 روايت شده كه فرمود: حق‌

[1] بابا طاهر گويد: