خدا كسى متولّى حساب شود هر آينه پنجاه هزار سال در آن توقّف كنند از پيش از آنكه احسابشان راحت شوند. و خداوند سبحان در يك ساعت از حساب بندگان فارغ شود.

و باز از آن حضرت روايت شده كه فرمود: اين روز بنيمه نميرسد كه اهل بهشت در بهشت و اهل دوزخ در آتش منزل ميكنند.

و بعضى گفته‌اند: كه اوّل فرود آمدن فرشتگان در دنيا و امر و نهى او و داورى آنها ميان مردمان تا آخر بالا رفتنشان بآسمان پنجاه هزار سال است و آن قيامت است. پس مقدار عمر دنيا پنجاه هزار سال است معلوم نيست، چقدر گذشته و چه قدر باقى مانده است. و فقط خدا ميداند آن را.

زجاج گويد: ممكن است كه قول خدا.( فِي يَوْمٍ‌). صله «واقع» باشد. پس معنا بوده باشد سؤال كرد سائلى از عذاب واقع در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است و اين عذاب در روز قيامت واقع ميشود.

((فَاصْبِرْ)) صبر كن شكيبا باش اى محمّد. بر تكذيب كردن ايشان تو را( صَبْراً جَمِيلًا) شكيبايى نيكو كه در آن جزع و شكايتى بر آنچه قياس ميكنى نباشد.

(إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً وَ نَراهُ قَرِيباً) البتّه ايشان روز قيامت را دور ميبينند ولى ما آن را نزديك ميبينيم.

خداوند سبحان خبر داد به اينكه او ميداند آمدن روز قيامت و حلول عقاب را در اين نزديكى به كافرها. ولى كفّار خيال ميكنند آن دور است براى اينكه معتقد به صحّت آن نيستند و هر آنچه آمدنى باشد آن نزديك خواهد بود.

پس رؤيت اوّل (يرونه) بمعناى گمان و خيال است و رؤيت دوّم‌( وَ)