(ابو على) گويد: مرا خبر داد بخطى كه مفيد ابو الوفاء عبد الجبارين عبد اللَّه بن على رازى بمن نوشته بود. گفت: حديث كرد مرا شيخ سعيد ابو جعفر محمّد بن الحسن بن على طوسى و رئيس ابو الجوائز حسن بن على بن محمّد كاتب و شيخ ابو عبد اللَّه حسن بن احمد بن حبيب فارسى همگى گفتند: ما را حديث كرد ابو بكر محمّد بن احمد بن محمّد مفيد جرجانى گفت شنيدم ابو عمرو عثمان بن خطّاب معمّر معروف بابى الدّنيا اصبح (سر شكسته) گفت شنيدم علىّ بن ابى طالب 7 ميفرمود: وقتى نازل شد( وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ) پيغمبر 6 فرمود: از خداى عزّ و جل خواستم كه آن را گوش تو قرار دهد اى على.

(فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ واحِدَةٌ) پس هر گاه در صور دميده شد يك دميدن عطاء گويد: و آن نفخه و دميدن اوّل است. مقاتل- و كلبى گويند: آن دميدن و نفخه آخر است.

(وَ حُمِلَتِ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ‌) يعنى زمين و كوه‌ها از جاههاى خودشان برداشته شدند.

(فَدُكَّتا دَكَّةً واحِدَةً) يعنى شكسته شدن يك شكستنى كه دوّمى ندارد تا اينكه آنچه بر زمين است مساوى شود مانند جلد كشيده شده صاف.

و بعضى گفته‌اند: بعضى از كوه‌ها به بعضى ديگر زده ميشود، تا اينكه كوه‌ها قطعه قطعه شده و بادها آن را پراكنده نموده و زمين تنها ميماند كه در آن نه كوهى و نه تلّى است بلكه يك قطعه مسطّح و مساوى صاف خواهد بود. و البتّه گفت (دكتا) براى اينكه زمين را يك جمله را قرار داده و كوه‌ها را يك جمله قرار داده است.