قتاده گويند. بباد سردى مثل اينكه براى شدّت سردى آن دندانها بهم ميخورد بآنچه شنيده ميشد از صداى آن.

و بعضى گفته‌اند: صرصر باد بسيار تنديست كه متجاوز از حدّ معروف باشد.

((عاتِيَةٍ)) از شدّت وزش سرپيچى از فرمان فرشتگان مأمور و موكّل باد كند. زهرى از قبيصة بن ذويب روايت كرده كه او گويد: چيزى از باد بيرون نميآيد مگر اينكه بر آن مأمورينى هستند كه ميدانند مقدار و عدد و وزن آن را تا آن بادى كه بر عاد فرستاده شد پس هلاك شدند و مردند از آن. پس ايشان نميدانند مقدار غضب خدا را و براى همين عاتيه ناميده شد.

(سَخَّرَها عَلَيْهِمْ‌) يعنى مسلّط كرد، برايشان و آن را فرستاد براى هلاك ايشان.

(سَبْعَ لَيالٍ وَ ثَمانِيَةَ أَيَّامٍ‌) هفت شب و هشت روز.

وهب گويد: و آن همان ايّاميست كه عرب آن را ايّام العجوز (و عجم آن را سرما پيره زن) گويد. صاحب سرماى سخت و باد تند است و اين روزها را نسبت بعجوز و پير زن داده‌اند براى اينكه پير زنى از ايشان از ترس سرما پناهنده بسردابى شد پس باد او را تعقيب نمود تا روز هشتم از نزول عذاب او را كشت پس عذاب در روز هشتم منقطع شد.

و بعضى گفته‌اند: ايّام العجوز ناميده شد براى اينكه آن در آخر زمستانست و براى آن نامهاى مشهوريست بروز اوّل (صن) و بدوّم (صنبر) و بسوّم (وبر) و بچهارم (مطفئ الجمر) و به پنجم (مكفى الظّعن) و بششم (الآمر) و به هفتم (المؤتمر) و بهشتم (المعلل) و در اين باره شاعر ايشان‌