از منبر پائين مى‌آمد براى نماز اقامه ميگفت سپس ابو بكر و عمر هم چنين بودند تا زمانى كه عثمان متصدّى شد و مردم بسيار شدند و منازل دور شد اذانها را زياد كرد، باذان اوّل در بام منزلش كه در بازار بود و بآن زوراء ميگفتند و براى عثمان در آنجا اذان گفته ميشد، پس وقتى بر منبر مينشست مؤذّن او اذان ميگفت، پس وقتى پائين مى‌آمد اقامه براى نماز ميگفت و اين را بر او عيب نگرفتند.

(فَاسْعَوْا إِلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ‌) قتاده و ابن زيد و ضحاك گفتند: يعنى برويد با سرعت و شتاب بسوى نماز نه با سنگينى و تأنّى.

زجاج گويد: يعنى پس برويد بسوى سعى چنان كه آن سرعت كردنست و عبد اللَّه بن مسعود قرائت نمود (فامضوا الى ذكر اللَّه) و از على بن ابى- طالب (ع) و عمر بن خطاب و ابى بن كعب و ابن عباس هم اينطور روايت شده و همين از حضرت ابى جعفر باقر و حضرت عبد اللَّه صادق (ع) روايت شده است، ابن مسعود گويد: اگر من اسراع و سرعت را ميدانستم هر آينه چنان سرعت ميكردم كه ردايم از كتفم بيفتد.

و حسن گويد: آن سعى و دويدن بر قدمها نيست و بتحقيق كه نهى شده كه براى نماز نيايند مگر با سكينه و وقار، بلكه سعى بدلها و نيّت، و خشوع است، و بعضى گفته‌اند مقصود از ذكر اللَّه خطبه ايست كه متضمّن ذكر خدا و مواعظ است.

(وَ ذَرُوا الْبَيْعَ‌) يعنى: خريد و فروش را واگذاريد.

حسن گويد: هر معامله‌اى كه در آن نماز روز جمعه فوت ميشود، زيرا آن بيع حرام است و جايز نيست و اينست آن چيزى كه ظاهر آيه حكم ميكند بعلّت،