(فَاتَّقُوا اللَّهَ يا أُولِي الْأَلْبابِ‌) پس بترسيد اى صاحبان عقل و خرد و نكنيد مانند آنچه آن گروه كردند پس بر شما نازل شود آنچه بر ايشان نازل شد سپس اولى الالباب را توصيف فرمود. بقولش:

(الَّذِينَ آمَنُوا) كسانى كه ايمان آوردند. مؤمنان را مخصوص بذكر فرمود بعلّت اينكه ايشان بسبب ذكر و قرآن منتفع ميشوند نه كافران، آن گاه شروع كرد خداوند سبحان، پس فرمود:

(قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكُمْ ذِكْراً) البتّه خدا نازل فرمود بسوى شما ذكر، يعنى قرآن را.

حسن گويد: يعنى پيامبر را و از حضرت صادق 7 هم همين روايت شده كه مقصود از ذكر پيامبر است.

ترتيب و ارتباط

وجه پيوست قول خدا( وَ كَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ عَتَتْ عَنْ أَمْرِ رَبِّها). به ما قبلش اينست كه خداوند سبحان بيان فرمود: كه خوف و ترس در مقابل رجاء و اميد است و راه عقلايى و عاقل اينست كه دورى كند از چيزى كه ترسناك است و مقدم بدارد اجتناب و احتراز از ترس را بر رجاء و اميدوارى. و آنكه تقويت مى‌كند طرف خوف را اينست كه خداوند امّت گذشته را بسبب عصيان و تمرّدشان از امر و فرمان پروردگارشان هلاك و نابود نمود (چون قوم هود و صالح و قوم لوط و شعيب و ديگران).