كه ميگويند (ما بين لابثيها) يعنى لابثى مدينه و اين كنايه جايز است براى اينكه معلوم است مقصود از ها ارض است.

((وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ)) يعنى و باقى ميماند پروردگار تو كه با ادلّه ظاهر است ظهور انسان بوجه پروردگار( (ذُو الْجَلالِ)) يعنى صاحب بزرگى و- كبريايى و استحقاق سپاس و ثناء است بواسطه احسانى كه آن در اعلا درجه و مراتب احسان و انعام اوست آن چنان خدايى كه اصل و اساس هر نعمت است‌( (وَ الْإِكْرامِ)) صاحب اكرام است پيامبران و اولياء خود را اكرام ميكند به الطاف و فضيلت دادنش با عظمت و جلال خودش.

و بعضى گويند: معنايش اينست كه او اهل آنست كه تعظيم شود و تنزيه گردد از آنچه را كه لايق بصفات او نيست، چنانچه انسان بغير خودش ميگويد:

«انا اكرمك عن كذا و اجلك عنه» من تو را از براى فلانى و يا فلان كار احترام ميكنم و از براى خاطر آن تجليل مينمايم مثل قول او (اهل التقوى) يعنى اهل است كه از او پرهيز شود و يا پرهيز كند، و عرب ميگويد: اين وجه رأى است و اين وجه تدبير و انديشه است بمعناى اينكه آن راى و تدبير است.

اعشى گويد:

و اوّل حكم و داورى بر رأى اوست، و حكم و قضاوت من هم از روى هواى ظالمانه و ستمگرى نيست.

يعنى تقرير نمود حكم و قضاوت را چنانچه بود.

و بعضى گويند: كه مقصود از وجه چيزيست كه موجب قرب بسوى خداى تعالى شود و انشاد نمود: