بعد از هر( فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ‌) بگويد «لا بشي‌ء من آلائك رب اكذب» خداوند فرشته و ملكى بر او موكّل كند اگر در اوّل شب خواند كه او را تا صبح حفظ نمايد و اگر در هنگام صبح آن را خواند موكّل فرمايد بر او فرشته‌اى كه او را تا شب حفظ كند.

ارتباط اين سوره با سوره قبل:

خداوند سبحان سوره قمر را كه قبل از اين است پايان داد باسم مقدّس خودش و فرمود( (عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ)) و اين سوره را نيز باسم خودش شروع نمود و گفت:

سورة الرحمن جل ذكره مكية او مدنية و هى ثمان و سبعون ايةً

[سوره الرحمن (55): آيات 1 تا 13]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(الرَّحْمنُ (1) عَلَّمَ الْقُرْآنَ (2) خَلَقَ الْإِنْسانَ (3) عَلَّمَهُ الْبَيانَ (4))

(الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ (5) وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ (6) وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمِيزانَ (7) أَلاَّ تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ (8) وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْمِيزانَ (9))

(وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ (10) فِيها فاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْأَكْمامِ (11) وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحانُ (12) فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (13))