خداوند سبحان فرمود:( (بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ)) يعنى اينكه وعدگاه همه آنها براى عذاب روز قيامت است.

((وَ السَّاعَةُ أَدْهى‌ وَ أَمَرُّ)) پس روز قيامت بزرگتر در بليّه و گرفتاريست، و دهاء بمعناى بزرگى اسباب ضرر است با شدّت ناراحتى خاطر و آن داهيه يعنى بليّه و گرفتارى چنانيست كه چاره‌اى در بر طرف كردن آن نيست، و مقصود اينست كه آنچه كه بر كفار مكّه در روز جنگ بدر رسيد از كشته شدن (عتبه و شيبه و حنظله و ابو جهل و ...) و اسيرى بزرگان آنها و غارت رفتن اموالشان در دنيا خلاصشان از عقاب آخرت نميكند بلكه عذاب آخرت بزرگتر از زيانهاى دنيوى و ناراحت كننده‌تر است (و امر) يعنى تلخ‌تر از كشته شدن و اسارت در دنياست.

و بعضى گويند: امر بمعناى اشدّ، يعنى سخت‌تر است در استمرار بلاء براى آنكه اصل مر نفوذ است، سپس بيان فرمود حال قيامت را و گفت:

((إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي ضَلالٍ وَ سُعُرٍ)) جبائى گويد: البتّه گنهكاران، در رفتن از راه نجات و طريق بهشت در گمراهى و آتش بر افروخته‌اند.

و بعضى گويند: در ضلال يعنى در هلاك و رفتن از راه حقّ.

((وَ سُعُرٍ)) يعنى در زحمت و شكنجه‌اند.

((يَوْمَ يُسْحَبُونَ)) روزى كه كشيده ميشوند.

((فِي النَّارِ عَلى‌ وُجُوهِهِمْ)) يعنى اين عذاب براى ايشان است، در روزى كه فرشتگان ميكشند ايشان را بر صورتشان در آتش و ميگويند بايشان:

((ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ)) يعنى بچشيد حرارت آتش دوزخ را برسيدن آتش ايشان بعذاب و حرارت آتش و آن مثل قول ايشانست كه ميگويند: وجدت مس‌