است هر چند كه جماعت قرّاء بنصب خوانده‌اند و اين براى اينست كه آن از موارد ابتداء پس آن مثل قول تو (زيد ضربته) ميباشد، پس آن مذهب صاحب «الكتاب» (سيبويه) است براى آنكه آن جمله است كه در اصل خبر از مبتداء واقع شده، در قول تو كه مى‌گويى «نحن كل شي‌ء خلقناه بقدر» پس آن مثل قول تو زيد هند ضربهاست، سپس (انّ) داخل شده پس نصب داده اسم را و خبر بر تركيبى كه بر آن بوده باقى مانده و محمد بن يزيد هم نصب را اختيار كرده براى آنكه تقديرش اينست (انا فعلنا كذا) و فعل منتظر بعد (انّا) است، پس چون ما قبلش دلالت بر آن ميكند اضمارش نيكوست.

ابن جنّى گويد و اين چيزى نيست براى اينكه اصل در خبر مبتداء اين است كه اسم باشد نه اينكه فعل، خبر منفرد باشد، پس معناى انتظار فعل در اينجا چيست؟ و خبر (انّ) و اخوات آن مثل خبرهاى مبتداء است و قول- خدا (نهر) جمع نهر پس مثل اسد و اسد و وثن و وثن ميباشد و ممكن است كه جمع نهر مثل سقف و سقف و رهن و رهن باشد.

تفسير آيات:

سپس خداوند سبحان كفّار مكّه را تخويف داده و گفت:

((أَ كُفَّارُكُمْ خَيْرٌ)) آيا كفار و ناگرويدگان شما سخت‌تر و قوى‌ترند.

((مِنْ أُولئِكُمْ)) از اين گروهى كه يادشان نموديم و هلاكشان كرديم و اين استفهام انكاريست يعنى شما برتر از قوم نوح و عاد و ثمود نيستيد، نه در نيرو و نه در ثروت و توانگرى و نه در كثرت عدد و وسايل، و مقصود از چيزهايى است كه متعلّق باسباب دنيا باشد نه اسباب دين و معنا اينست كه هر گاه‌