2- اينكه بگويد: بزودى ميكنم و قصدش هم كردن باشد و بعد معلوم شود كه او نكرده است آن را پس اين هم قبيح و زشت است زيرا كه او نميداند كه آيا مى كند يا نميكند و شايسته است در مثل اين وعده قولش را مقرون بلفظ انشاء اللَّه نمايد[1].

((كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ)) يعنى بزرگ است اين سخن و عظيم است از جهت خشم در نزد خدا كه بگوئيد چيزى را و نكنيد آن را.

و بعضى گويند: يعنى بزرگ است كه بگوئيد چيزى را كه نميكنيد آن را و وعده بدهيد از خودتان چيزى را كه بآن وفا نميكنيد بزرگ است از جهت اندوه و حسرت در نزد خدا.

((إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا)) بدرستى كه خدا دوست دارد كسانى را كه پيكار ميكنند در راه او، يعنى: مرتّب و منظّم ميكنند خود را در موقع جنگ كردن و پيكار نمودن با دشمن.

و بعضى گويند: يعنى پيكار ميكنند در راه او صف بسته و قطار كشيده.

[1]- مترجم گويد: آرى انسان هر كارى را كه ميگويد يا هر وعده‌اى كه ميدهد بايد مقرون بلكه توام با كلمه انشاء اللَّه باشد و گر نه غالبا ناتمام و ناقص ميماند و خداوند منّان صريحا در سوره مباركه كهف آيه: 23 ميفرمايد: و لا تقولون لشي‌ء انى فاعل ذلك غدا الا ان يشاء اللَّه البتّه نگو بچيزى كه من كننده اين كارم فردا مگر اينكه خدا بخواهد و در آيات عديده كلمه ان شاء اللَّه آمده مانند وَ إِنَّا إِنْ شاءَ اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ سوره بقره 70 وَ قالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ سوره يوسف آيه 99 و سَتَجِدُنِي إِنْ شاءَ اللَّهُ صابِراً سوره كهف آيه 69 و سَتَجِدُنِي إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ سوره قصص آيه 27 و سَتَجِدُنِي إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ سوره و الصافات آيه 102 و لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ سوره فتح آيه 27 و آيات ديگر كه نشان‌گر تأكيد اين ذكر است.