و ابن زبير گويد: آن عامّ است در هر كس كه باين صفت باشد و آنچه كه اجماع بر آن شده كه حرام نيست، اينست: كه انسان نيكى كند كسى را كه مى خواهد از اهل حرب و پيكار خواه از نزديكان و خويشان باشد و يا بيگانه و غريبه و البتّه خلاف در دادن زكاة و فطره و كفّارات به ايشانست پس اصحاب ما (علماء اماميّه) تجويز نكرده‌اند و در آن اختلاف بين فقهاء ميباشد، و قول او:

((أَنْ تَبَرُّوهُمْ)) در محلّ جرّ است بدل از (الذين) و آن بدل اشتغال است و تقديرش اينست (لا ينهاكم اللَّه عن ابن تبروا الذين لم يقاتلوكم) خدا باز نميدارد شما را از اينكه نيكى كنيد با كسانى كه با شما پيكار نكردند.

((إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ)) بدرستى كه خدا دادگران را دوست دارد- يعنى عادل‌ها و دادگران را.

و بعضى گويند: دوست ميدارد كسانى را كه قرار ميدهند براى خويشاوندان خودشان سهمى را از آنچه كه در منازلشان از خوراكيها دارند سپس فرمود:

((إِنَّما يَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ قاتَلُوكُمْ فِي الدِّينِ)) بى گفتگو خدا از دوستى كردن با كسانى كه در كار دين با شما كار زار كردند از اهل مكّه و غير ايشان منع ميكند.

((وَ أَخْرَجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ)) و بيرون كردند شما را از منازل و املاكتان.

((وَ ظاهَرُوا عَلى‌ إِخْراجِكُمْ)) يعنى كمك كردند بر بيرون كردن شما و تقويت كردند ايشان را و آنها عوام و پيروان بودند معاونت و يارى كردند رؤساى خود را بر باطل.

((أَنْ تَوَلَّوْهُمْ)) يعنى باز ميدارد شما را خدا از اينكه با ايشان دوستى و موالات داشته باشيد، و آنها را دوست بداريد، و مقصود اينست كه نامه نگارى‌