ايشان و مسلمين حاصل شد.

((وَ اللَّهُ قَدِيرٌ)) و خداوند قادر است بر نقل دلها از عداوت بدوستى و مودت و صحيح است كه (على كل شي‌ء) را مقدّر نمود بر( (وَ اللَّهُ قَدِيرٌ)).

((وَ اللَّهُ غَفُورٌ)) و خداوند آمرزنده است مر گناهان بندگانش را( (رَحِيمٌ)) مهربانست بايشان هر گاه توبه كنند و اسلام آورند.

((لا يَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ)) و خدا شما را از نيكويى كردن با كفّارى كه در كار دين با شما كار زار نكردند و شما را بيرون از منازلتان ننمودند يعنى نيست خدا كه شما را بازدارد از مخالطت و دوستى اهل پيمان آنهايى كه با شما پيمان بستند بر ترك قتال و پيكار و نيكى كردن بايشان و معامله با ايشان بعدالت و آن قول اوست:

((أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ)) يعنى عدالت كنيد در ما بين خودتان، و ايشان از وفاء بعهد و پيمان.

ابن عباس و حسن و قتاده گويند: كه مسلمين از پيامبر 6 خواستند كه رخصت فرمايد در اينكه با خويشان مشركشان نيكى و احسان كنند و اين پيش از آن بود كه مأمور به پيكار با تمام مشركين شوند، پس اين آيه نازل شد و اين منسوخ شد بقول او:

((فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ))[1] بكشيد مشركين را هر جا كه آنها را يافتيد.

قتاده گويد: او قصد نموده بكسانى كه پيكار با شما نكردند كسانى را كه از اهل مكّه ايمان آورده و هجرت نكردند.

[1]- سوره توبه آيه: 4.