قتاده گويد: بدرستى كه پروردگارتان قيامت را نزديك نمود تا جايى كه آن را مانند فرد قرار داد و امر نمود شما را بانديشه كردن و تفكر در آنچه مقدّم ميداريد.

((وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ)) بترسيد از خدا زيرا كه او بآنچه مى كنيد آگاهى دارد و امر بتقوى را مكرر نمود براى اينكه تقواى اوّل براى توبه از گناهان گذشته است و تقواى دوّم براى پرهيز كردن از گناهان در آينده.

و بعضى گويند: تقواى دوّم تأكيد تقواى اوّل است.

((وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ)) و نباشيد مثل كسانى كه خدا را فراموش كرده و ترك كردند اداء كردن حق خدا را.

((فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ)) پس خدا ايشان را از خودشان فراموش ساخت، به اينكه محرومشان داشت حظوظشان را از خير و ثواب.

جبائى گويد: فراموش كردند خدا را بترك ذكر او بشكر كردن و بزرگداشتن او پس بفراموشى انداخت ايشان را از خودشان بسبب عذابى كه فراموش كردند- بعضى از ايشان بعضى ديگر را چنانچه فرمود:( فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ‌)[1] يعنى بعضى از شما بايد به بعض ديگر سلام كند.

ابن عباس گويد: و اراده نموده باين بنى قريظه و بنى النضير و بنى قينقاع را را.( (أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ)) آن گروه خود فاسقان هستند كه بيرون رفتند از طاعت خدا به معصيت او.

((لا يَسْتَوِي أَصْحابُ النَّارِ وَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ)) يكسان و متساوى نيستند ملازمان آتش با ملازمان بهشت، زيرا آن گروه مستحقّ آتش و اينان مستحقّ بهشتند.

((أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفائِزُونَ)) ملازمان و اصحاب بهشت خود رستگاران هستند بثواب خدا و ظفر يافته‌گان بمطلوبشان ميباشند.

[1]- سوره نور آيه: 61.