و گردنه است، و ايشان هفتاد مرد بودند بيعت كردند با رسول خدا بر جنگ با سفيد پوستان و سرخ پوستان.

((يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ)) دوست دارند كسانى را كه بسوى ايشان هجرت ميكنند، براى آنكه آنها احسان كردند بمهاجرين و ايشان را در منازل خود سكونت دادند و در اموالشان شريك نمودند.

((وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا)) يعنى در دلهايشان حسدى و بخلى و خشمى نيافتند از آنچه را كه مهاجران داد از مال بنى النضير و به آنها نداد.

((وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ)) يعنى ايثار ميكنند مهاجرين را و آنها را مقدّم ميدارند باموالشان و منازلشان.

((وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ)) و اگر چه بايشان نياز و حاجتى هم باشد خداوند سبحان توضيح داد كه ايثار ايشان از جهت بينيازى و توانگرى از مال نبود بلكه با نياز و احتياج خودشان بود كه پاداششان و ثوابشان نزد خدا بزرگتر و بيشتر باشد و روايت شده كه انس بن مالك قسم ميخورد بخداى تعالى كه در ميان انصار بخيلى نبود و اين آيه را قرائت ميكرد.

((وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ)) يعنى و كسى كه دفاع كند از خودش و منع كند از بخل خودش را( (فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ)) پس آن گروهند رستگاران و فائزون بثواب خدا و نعمتهاى بهشتى.

و ابن زيد گويد: كسى كه نگيرد چيزى را كه خدا از آن نهى نموده و منع نكند چيزى را كه خدا او را امر باداء آن نموده، پس حقيقة منع كرده بخل نفسش را.

و سعيد بن جبير گويد: بخل نفس گرفتن مال حرام و ندادن زكاة است‌